*** – دوم اسفندماه سال‌روز تولد ” اسماعیل فصیح” نویسندۀ فقید ایرانی
اسماعیل فصیح
| زادهٔ | ۲ اسفند ۱۳۱۳ |
|---|---|
| درگذشت | ۲۵ تیر ۱۳۸۸ (۷۴ سال) |
| ملیت | ایرانی |
| پیشه | نویسنده و مترجم |
| همسر(ها) | آنابل کمپل (م |
| فرزندان | سالومه، شهریار |
اسماعیل فصیح – رمان‌نویس و مترجم – دوم اسفندماه سال ۱۳۱۳ در محله‌ی درخونگاه تهران (شهید اکبرنژاد فعلی نزدیک بازار تهران) متولد شد. به گفته‌ی خودش، بچه‌ی چهاردهم یا شانزدهم یک کاسب چهارراه گلوبندک بود. او دوران تحصیلات ابتدایی را که حدودا تا پایان جنگ جهانی دوم در ایران طول می‌کشد، در دبستان عنصری گذراند و سپس در دبیرستان رهنما به تحصیل پرداخت. آن زمان با دوران دکتر محمد مصدق مصادف بود که درازای دریافت مبلغ ۵۰ یا ۱۰۰ تومان، برگه‌ی معافی می‌دادند و او هم بدین ترتیب، معافی‌اش را گرفت و با بقیه‌ی پولی که از پدرش به او رسیده بود، برای ادامه‌ی تحصیل به آمریکا رفت. سال ۱۹۶۱ در شهر مزولا به دانشگاه مانتانا می‌رود و مدرک ادبیات انگلیسی می‌گیرد و همان‌جاست که ارنست همینگوی — نویسنده‌ی معروف آمریکایی — را می‌بیند و با او گپی دوستانه و کوتاه می‌زند. سپس به دانشگاه میشیگان می‌رود؛ اما به دلایلی مقطع کارشناسی ارشد را نیمه‌کاره رها می‌کند و به تهران می‌آید و بعد از پنج، شش ماه وارد صنعت نفت می‌شود. در سال ۱۳۴۲ به مؤسسه‌ی انتشاراتی فرانکلین می‌رود و همراه با نجف دریابندری، با استخدام در شرکت ملی نفت با صادق چوبک آشنا می‌شود. سال ۱۳۴۶ اولین رمانش را با عنوان «شراب خام» می‌نویسد و آن را سال ۱۳۴۷ منتشر می‌کند. او سال ۱۳۵۹ با سمت استادیار دانشکده‌ی نفت آبادان بازنشسته شد.
اسماعیل فصیح در سه حوزه‌ی رمان، مجموعه‌ی داستان و ترجمه کار کرده است.
https://www.isna.ir/news/91120100301
در سال ۱۳۴۷، اولین رمان فصیح به نام «شراب خام» منتشر شد. پس از آن مجموعه‌ی داستان «خاک آشنا»، رمان‌های «دل کور» و «داستان جاوید» و چند داستان دیگر از او منتشر شد. فصیح با شروع جنگ هشت‌ساله‌ی ایران و عراق بازنشسته شد و بعد از آن رمان‌های «ثریا در اغما»، «درد سیاوش» و «زمستان ۶۲» را منتشر کرد.
رمان‌های «فرار فروهر»، «باده‌ی کهن»، «اسیر زمان»، «پناه بر حافظ»، «کشته‌ی عشق»، «طشت خون»، «بازگشت به درخونگاه»، «کمدی تراژدی پارس»، «لاله برافروخت»، «نامه‌ای به دنیا»، «در انتظار» و «گردابی چنین حایل» و مجموعه داستان‌های «دیدار در هند»، «عقد و داستان‌های دیگر» و «نمادهای مشوش» از دیگر آثار منتشرشده‌ی اسماعیل فصیح هستند.
او علاوه بر نوشتن این رمان‌ها و مجموعه داستان‌ها، آثاری را نیز به زبان فارسی برگردانده است که «وضعیت آخر»، «بازی‌ها»، «ماندن در وضعیت آخر»، «استادان داستان»، «رستم‌نامه»، «خودشناسی به روش یونگ»، «تحلیل رفتار متقابل در روان‌درمانی» و «شکسپیر» از مهم‌ترین آن‌ها هستند.
تنها اثر منتشرنشده‌ی فصیح، زندگی‌نامه‌ی خودنوشت او بود که در دوران بیماری و پیش از مرگ کوشید آن را کامل کند. بعد از درگذشت نویسنده در سال ۱۳۸۸، خانواده‌اش این زندگی‌نامه را با عنوان «زندگی من» برای انتشار به نشر پیکان سپردند، اما بعد از مدتی فرح عدالت، همسر اسماعیل فصیح، از منتفی شدن انتشار زندگی‌نامه‌ی خودنوشت این نویسنده خبر داد.
او در توضیحی درباره‌ی علت این تصمیم گفت: به این دلیل که نوشتن این زندگی‌نامه توسط خود مرحوم فصیح به پایان نرسیده بود، نمی‌شد آن را منتشر کرد، بنابراین صلاح دیدیم که آن را منتشر نکنیم، چون درست نبود خودمان چیزی به آن اضافه کنیم. در عین حال هم مطالب به‌جامانده به دلیل ناتمام بودن نمی‌توانست به صورت کتاب منتشر شود.
در نهمین دوره‌ی جایزه‌ی هوشنگ گلشیری که در سال درگذشت فصیح برگزار شد، با اهدای تندیس جایزه به خانواده‌ی این نویسنده‌ی فقید، از او تجلیل شد.
این نویسنده و مترجم پیشکسوت در ۲۵ تیرماه سال ۱۳۸۸در تهران درگذشت. پیکر فصیح در قطعه‌ی هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد. https://anjom.ir
آثار وی در دهه ۶۰ و ۷۰ خورشیدی از پرفروش‌ترین کتاب‌ها بودند. https://khabarcanada.ca/25